Schmalah See

Brilon-Wald (51.322942 | 8.564538)

In de rivier

Natuurlijk ontworpen dam aan het einde van de Schmalah vallei.

Ze zeggen dat je nooit in dezelfde rivier terechtkomt. Met alle respect, maar dat geldt ook voor meren. Nu sta ik voor de derde keer op dezelfde plek aan de oever, waar het Schmalah-reservoir mag overstromen als het te veel heeft opgehoopt. En toch kijk ik elke keer naar een heel ander meer. Bij mijn eerste bezoek vond ik het saai: te kunstmatig, te stil, niet spectaculair genoeg. Vorig jaar, aan het einde van een lange droge zomer, was het waterpeil erg laag en zag ik alleen maar gebrek, schraalheid, er ontbrak iets. Vandaag ben ik er weer. Een regenachtige dag in de lente, het meer stroomt de vallei in over een brede bedding van rotsblokken, witte mist stijgt op uit de omringende sparrenbossen en plotseling realiseer ik me: ik hou van dit meer.

De voortekenen waren niet erg goed voor het begin van een prachtige vriendschap toen ik mijn wandeling bij de vureik begon. Het regende pijpenstelen en het torenhoge kunstwerk op de L 743, gewijd aan de elementaire kracht van vuur, kon ik nauwelijks bekijken zonder dat het in mijn ogen druppelde. Ik beken: ik ben niet zo'n enthousiaste weer-wandelaar wiens humeur letterlijk van permanente regen afrolt. Vanaf de drukke landweg liep het bospad omlaag de vallei van de Schmalah in. Stap voor stap nam het geluidsniveau steeds verder af en werd ook ik rustiger. Ik bedacht hoe zinloos het eigenlijk is om je te verzetten tegen dingen die je niet kunt veranderen. In dit geval: de regen. En hoe bevrijdend het kan zijn als ik de momenten van het leven gewoon kan accepteren zoals ze zijn.

Misschien is het dankzij deze mentale benadering dat ik nu met heel andere, welwillende ogen naar het meer kijk. Vlakbij de oever is het water vlak; in het midden van het meer rimpelt en glanst het water zilverachtig, zelfs nu, onder een donkere bewolkte hemel. Een paar wilde eenden peddelt zachtjes voorwaarts. Aan de oever voeren beuken en berken een slowmotion sluierdans uit in de opstijgende stoom. Een stilstaand water, diep in gedachten.

De wandeling van de brandeik naar het stuwmeer heeft me gevoelig gemaakt voor het waarnemen van contrasten. Ik merk bij het overstortpunt dat er een tintelende wrijving is wanneer het water in beweging komt. Stilstaand wordt stromend, het stille wordt het rustig kletsende. Als ik vanaf daar rond het meer ga lopen, valt me een ander contrast op. Rond de dam is het gras gemaaid in keurige stroken, kort geschoren als een golfterrein. Als ik verder loop, wordt de oever steeds natuurlijker. Dichte struiken worden afgewisseld met wilde weiden, lichtbruine bladertapijten lopen tot aan de waterlijn, omgevallen bomen krijgen een begrafenis in zee. Lange stukken lang vergeet ik dat dit een aangelegd stuwmeer is.

Als ik na de rondvaart weer bij het beginpunt aankom, is mijn blik weer veranderd. Ik heb kennis gemaakt met verschillende meergezichten en weet nu dat er twee redenen zijn waarom ik nooit aan hetzelfde water kan staan. Ten eerste omdat deze schitterende spiegel altijd nieuwe kleuren van de lucht, seizoenen en weersomstandigheden weerspiegelt. De andere reden is dat ik, de waarnemer, ook nooit hetzelfde ben: Mijn innerlijke emotionele landschappen, stemmingskleuren en gedachtestromen veranderen ook voortdurend. Het levende treedt in resonantie met het levende. Altijd hetzelfde, altijd anders.

Auteur: Michael Gleich